Geschreven als wisselcolumn voor Dag Allemaal.

Hij is dus 50, onze kroonprins. 50, dat is de leeftijd waarop mensen al eens achterop kijken. Naar hoe snel het leven gaat, naar wat ze ervan gebakken hebben, naar wat er nog te doen staat.

Bij hem is dat anders. Hij moet er nog aan beginnen. Al meer dan dertig jaar is hij zich aan het voorbereiden. Dat is zijn werk. Ik kan me echt niet voorstellen hoe je, met zo’n enorm gebrek aan productiviteit fulltime bezig kan zijn, maar dat ligt aan mij. Feit is: 30 jaar voorbereiding is lang genoeg om helemaal klaar te zijn voor het Grote Werk.

Toch is er twijfel, of hij het wel kan. Een beetje schrik ook. Voor een prins die een keer koning, denkt dat hij zijn gedacht moet zeggen, en dat anderen beter gehoorzamen. En vandaar het idee om, voor het te laat is, nog snel de monarchie te verbouwen naar Scandinavisch, protocolair model.

In al die stukken die bij die vijftigste verjaardag zijn verschenen - meestal gesprekken met mensen die de prins kennen - lees je hetzelfde. Samengevat: hij kan het wel, maar niet als er (met camera’s of journalisten) op zijn vingers wordt gekeken. Dat is zeer merkwaardig.

Om te beginnen geeft men daarmee toe dat het normaal is dat wij denken dat hij het niet kan. Want hoe kunnen wij hem anders kennen dan via bladen of tv? Hoe kennen wij per slot van rekening Yves Leterme, Karel De Gucht, Bart De Wever, Caroline Gennez of (zelfs) Siegfried Bracke?

Maar er is nog. Waar is men dan 30 jaar lang mee bezig geweest, vraagt een mens zich af. Heeft hij dan niet geleerd met media om te gaan? Dat is een essentieel deel van zijn job. En wat doe je trouwens met iemand die er na veel eerdere pogingen op het examen niets van bakt, maar waarvan men zegt dat hij het tóch heel goed kent, dat hij verstandig is, maar dat hij op het examen te zenuwachtig is? Tja…Ik mag hopen dat dat soort studenten nooit slaagt. Men heeft overigens al eens geprobeerd om andere medewerkers voor de prins te kiezen. Want die entourage, werd gezegd, dat kon beter. Daar valt intussen niet veel van te merken. Ze zijn er bij die 50ste verjaardag alvast niet in geslaagd een paar goede antwoorden te bedenken op voorspelbare vragen. Als Annelies Rutten vraagt welk cadeau hij in het hoofd heeft, komt hij niet verder dan ‘Ik weet het niet.’ Overigens in hetzelfde interview waarin hij ons laat weten dat hij zeer graag zwemt, maar in India in een hotel verblijft zonder zwembad. Maar dat hij dat niet erg vindt… Hoe wereldvreemd kan je zijn.

Willem-Alexander en Maxima geven ook soms interviews. Daar staan ook geen wereldschokkende dingen in, maar ze klinken wel normaal, af en toe zelfs leuk. Het zijn twee gewone jonge mensen met kinderen, die hun verhaal doen. Maar een verhaal, dat behoeft een taal. En dat is het nu net.

Ik ken flink wat mensen die perfect tweetalig zijn; vaak kinderen van ouders van verschillende nationaliteit. Zoals Filip. Toch zit het op dat punt bij onze vijftigjarige nog altijd niet snor. En een staatshoofd die de taal van de meerderheid van de bevolking niet echt spreekt, dat klopt niet, ik geloof die niet.