Ik verneem dat er in Gent een moslimpartij komt. Ze heet dat niet te zijn, maar ze is het wel. De lijst wordt getrokken door de jonge advocaat Ercan Tok. Tok is de drijvende kracht achter de grote Gentse Groene Moskee, die de grootste moskee van Vlaanderen moet worden.

Een multi-miljoenenproject waarvan wordt gezegd dat het gefinancierd zal worden met (uitsluitend) giften van gelovigen. Al is daar twijfel over: het zou gaan om geld dat vooral van Diyanet zou komen, het Turkse Ministerie van Religieuze Zaken. Diyanet is – geheel terzijde - het Arabische woord voor ‘godsdienst’.

Dat er hoe dan ook inmenging is vanuit Turkije staat vast. Zo is het uitdrukkelijk de bedoeling dat de imams uit Turkije zullen komen. Turks zal dus ook hun voertaal zijn.

Niemand weet wat die moslimpartij electoraal gaat geven. Maar het idee van een moslimpartij an sich snijdt hout. Vorige maand heeft Het Nieuwsblad een grote enquête opgezet over wat leeft in de Vlaamse moslimgemeenschap. Over de boerka, over de hoofddoek, over homoseksualiteit, enz.. Met misschien niet totaal onverwachte resultaten, maar als je al die cijfers op een rijtje zet, dan maakt dat wel indruk.

Wat merkwaardig genoeg door Het Nieuwsblad vrijwel onbesproken is gebleven, is de onmiskenbare nood aan een aparte moslimpartij: 41 % van de ondervraagden vindt dat een goed idee, omdat via die partij het belang van hun geloof beter kan worden verdedigd. Dat is een indrukwekkend cijfer. En misschien net daarom niet direct door de krant naar voren gehaald. Maar als we dus aannemen dat de enquête ernstig is, dan is zo’n moslimpartij niet eens zo’n vreemde bedoening.

Het is uiteraard het recht van eenieder om met een politieke partij te beginnen. Maar het is vreemd (in alle betekenissen) dat die partij van godsdienst zo’n punt maakt. Weliswaar zegt men de scheiding van kerk en staat genegen te zijn, maar, zeggen ze, die scheiding is verworden tot anti-religie. Waarvan akte.

Dit raakt wel aan de essentie van onze identiteit, waarden en uitgangspunten. Een daarvan gaat over de plaats van de godsdienst in onze samenleving. Ik vind dat we met alle mogelijke democratische middelen erop moeten toezien dat de religie – versta één religie - nooit meer de dominante maatschappelijke positie krijgt die ze ook bij ons in het verleden heeft gehad.

Dit gaat over onze manier van leven, en die moet worden beschermd. Ze is het waard. Terug naar af is geen optie.