Het klopt: niemand is schuldig tot een rechter het tegendeel zegt. Laten we daar aub blijven van uitgaan. En het ook menen. Ook als het (soms letterlijk) nergens over gaat, nagelen media mensen te vaak aan de paal. Ik niet.

En dus kan ik over Sihame El Kaouakibi alleen maar als enigszins geoefend luisteraar en kijker zeggen wat mij opvalt. Over Sihame El Kaouakibi, maar ook over de Open VLD.

1)      Ik heb een papiertje moeten nemen om de constructies van bedrijfjes, vennootschappen en geldstromen (over wie aan wie betaalt voor wat) te kunnen volgen. Net zoals wanneer ik artikels lees over de constructies in de Luikse PS. Wie verzint dat, denk ik dan telkens. Ik besef dat financiële creativiteit kennelijk niet aan mij besteed is. Aan El Kaouakibi wel. Maar dat is niet per se onwettelijk of frauduleus.

2)      Mijn vermoeden is dat El Kaouakibi twee keer is betaald. Er is betaald voor haar campagne – zoals elke partij dat doet voor haar (top)kandidaten. Maar daarnaast heeft ze ook een soort entreegeld gehad via één van haar vennootschappen. Onder het mom van kosten voor filmpjes, enz.. Concreet: 53.000 euro campagnegeld + 50.000 entreegeld = afgerond 100.000 euro.   

3)      Voorzitter Lachaert heeft grote moeite om terug te vinden wat zijn partij aan wie en waarvoor heeft betaald. Dat is bizar (Lachaert is de baas!) maar niet verwonderlijk. De officiële boekhouding van de partijfinanciën is altijd in orde geweest, maar de kas was – menig liberaal heeft zich daar ooit over beklaagd - altijd problematisch. Dat Egbert moet wachten op El Kaouakibi om te weten aan wie, hoeveel en waarvoor zijn eigen partij heeft betaald is in dat licht dus niet zo verbazingwekkend.

4)      Gwendolyn Rutten heeft naar alle waarschijnlijkheid geld uitgedeeld om een kandidate te kopen. Dat is niet fraai, maar wel al stukken beter dan haar voorganger-voorzitter Verhofstadt. Die gaf het geld van de partij gewoon uit aan.. zichzelf. (Toen Herman De Croo voorzitter werd (1995), was de kas dan ook leeg… Meer zelfs, er kwam een claim van een partijgenoot die zei dat ie geld geleend had aan, en het nooit had teruggekregen)

5)      Dat nogal wat jonge VLD’ers boos zijn is niet verbazingwekkend. Dat heeft van doen met een uniek financieringssysteem dat andere partijen niet kennen. Ik verklaar me nader: wie bijvoorbeeld op de Gentse VLD-lijst wil staan, wordt meteen gevraagd een inleg te doen. In Gentse cafés kon je nog niet zo lang geleden laat in de avond een halfdronken liberaal horen roepen: ‘En diene klaane voer campagne mee ons geld!’         

Terug naar Sihame El Kaouakibi. Die had kennelijk een systeem. Een vriend met een serieuze staat van dienst in het bedrijfsleven, vertelt hoe hij in eerste instantie Sihame een schitterend rolmodel vond. Wie niet, denk ik. Iemand die hij – laten we wel wezen – kon ‘gebruiken’ omdat elk bedrijf ‘worstelt’ met allochtone medemensen. Wie die ook maar werk kan geven, doet dat. En liefst als het kan, zo hoog mogelijk in de organisatie. En al wie daarbij kan helpen is welkom. De maatschappelijke verantwoordelijkheidszin – geloof het of niet – is daar, alle discriminatieverhalen ten spijt, zeer groot. En diversiteit is in vele opzichten een pluspunt. Dat is een bewezen win-win.

En dus werd El Kaouakibi een gevierd gastspreekster op vele bedrijfsevents en -bijeenkomsten. Tot het erop aankwam. Toen vroeg ze geld. En dat was verwonderlijk. Ik wil niet in details gaan, maar het kwam erop neer dat je – fictief voorbeeld - aan de baas van Lotus geld zou vragen om koekjes mee te bakken. Lotus doet dat zoals bekend zelf, en op zijn zachtst gezegd met enig succes.

De repliek dat het dan wel om andere en ja, onze koekjes gaat, en dat bakker El Kaouakibi  dichter bij de klanten staat, is niet echt overtuigend. El Kouakibi wou dus geld om te doen wat dat bedrijf zelf doet. Logischerwijs kwam er een nee, vertelt mijn vriend.

Maar niet bij iedereen, zo blijkt intussen. Er is behoorlijk zwaar gesponsord. Zeer veel eigenlijk. En allemaal voor Let’s Go Urban, maar via die vennootschappen. Ook dat zal nu moeten worden uitgezocht.

Maar het heeft er alle schijn van dat de openbare sector het gulst is geweest. De stad Antwerpen opent een onderzoek. Als wat in de kranten staat klopt, dan zijn er daarvoor zeer goede redenen. Van een openbaar bestuur kan je verwachten dat nauwlettend wordt toegezien wat er met het geld van de belastingbetaler wordt gedaan, of niet gedaan. Maar dat gebeurt niet. Niet in Antwerpen, maar ook elders niet.

Iemand heeft mij ooit schaterend verteld dat hij voor een en hetzelfde dossier, met alleen maar telkens een andere kaft én een andere eerste bladzijde, wel vijf keer Europese subsidies had gekregen… Ik geloofde dat eigenlijk niet. Tot ik las dat hij werd veroordeeld voor fraude. Aan de universiteit werd hij snel-snel emeritus.

En als er integratie aan te pas komt, wordt alles nóg moeilijker. We vinden dat namelijk allemaal een dringend en dwingend op te lossen probleem. Ik heb dat in mijn jaren in de gemeenteraad in Gent vaak gezien én aangeklaagd: heel veel geld voor de gekste dingen, met soms twijfelachtige doelstellingen maar steevast onzichtbare resultaten.

Ik herinner mij – ik zou dat zelf niet kunnen verzinnen - subsidies voor hulpverleners die mensen met een migratieachtergrond in contact gingen brengen… met andere hulpverleners die... Hulpverleners uit het zogeheten middenveld, halve vrijwilligers eigenlijk, maar – dat was echt een systeem – na enige tijd werden die bijna allemaal stadsmedewerkers. Eerst parttime, daarna fulltime.

In Antwerpen waren er in de business van El Kaouakibi blijkbaar nog bestuurders die aan de alarmbel hebben getrokken. Dat heb ik in Gent nooit meegemaakt: die bestuursraden zaten vol met meer van hetzelfde.. Alleen als er echt – en dat was niet uitzonderlijk - van een komend faillissement sprake was, schoot men wakker. Dan werd meestal ook de raad van bestuur gewoon opzijgezet.

Ik las op Twitter niemand minder dan Dyab Abou Jahjah, in dezen een voormalig ervaringsdeskundige. Hij schrijft: ‘De integratie-industrie is sowieso één groot gesjoemel van subsidiewolven en hun politieke beschermheren. Een verdienmodel voor sommigen en een politieke investering in cliëntelisme voor anderen. Resultaat? Belemmering van echte integratie door echt werk. Schaf die handel af!’

De indruk ontstaat dat hij gelijk heeft. En dat is eigenlijk verschrikkelijk jammer. Want dat doet totaal afbreuk aan al die mensen en instanties die wel aan de weg timmeren. Bedrijven bijvoorbeeld, grote en kleine. Die, jaja, (zie Jahjah) voor echt werk zorgen. Laat ze daar vooral niet mee stoppen. Louis-Paul Boon schreef het al: je schopt er 99 een geweten, en de honderdste, die wordt president.