Ik ken hem al jaren, maar het is pas sinds midden 2012 dat ik hem heel goed heb leren kennen. Guido Meersschaut, N-VA-collega in de Gentse gemeenteraad. Hij is nu 77. Maar pakken jaren jonger in zijn hoofd. Hij is een van de drijvende krachten in onze gemeenteraadsfractie. Hij is de man die ervoor zorgt dat we zeer geregeld onze oppositievoorstellen goedgekeurd krijgen: over leen-rolstoelen, over de week van het Gents, … Hij is bovenal een schat van een mens.

Recent is Guido nog eens in het nieuws gekomen omdat hij zijn huis verkoopt ‘na gemaakt fortuin’. Een zinnetje dat Guido als jongetje nog in het Frans had zien staan op herenhuizen die te koop stonden. Hij zwoer dat hij dat zelf ook eens op zijn huis zou hangen, zij het dan in het Nederlands.

Guido’s getuigenis maakt tegelijk indruk. Die hardwerkende Vlaming, die bestaat dus. ‘Ik heb 61 jaar achter mijn visblok gestaan. Ik ben nooit later dan vijf uur 's morgens begonnen, en nooit voor zeven uur 's avonds gestopt. Het zou spijtig zijn als ik daar géén geld mee zou hebben verdiend…’

Het is bekend uit de Vlaamse mythologie: in 1302 was wever Pieter De Coninck het verstand, en beenhouwer Jan Breydel de spieren, zeg maar de domme kracht. Dat komt overigens perfect overeen met de plaatsorde in de stoeten van de middeleeuwse gilden. De prestigieuze ambachten, de wevers dus, liepen vooraan. Helemaal achteraan, de (laaggeschoolde) beenhouwers. En daarachter: de visboeren.

Niet zo lang geleden heeft mevrouw Herman De Croo enig stof doen opwaaien toen ze zei dat tegenwoordig zelfs “zonen van slagers” advocaat aan de balie konden worden. Guido Meersschaut is een generatiegenoot van mevrouw De Croo, maar hij is visboer gebleven. Al de vierde generatie. Vier generaties lang die als kind maar moesten leren leven met het feit dat er op visboeren werd neergekeken, want.. ze roken naar vis, ze stonken. Kinderen hebben immers nog minder remmingen dan oude advocaten.

Guido’s moeder troostte hem altijd. “Manneke, er zijn geen minderwaardige beroepen, er zijn alleen minderwaardige mensen.” Een uitspraak die Guido Meersschaut in de gemeenteraad heeft herhaald een paar maand terug, waarmee hij prompt ook de eerste bladzijde van de krant heeft gehaald. Geen citaat uit Mein Kampf, maar eigenlijk de boodschap van M.L. King om mensen alleen te beoordelen “on the content of their characters”, en niet op het prestige van hun beroep, laat staan dat van hun ouders.

Een uitspraak die de linkse kerk prompt heeft geïsoleerd en misbruikt. Daniël Termont betreurde het zelfs dat Meersschaut met die uitspraak niet voor de rechter kon worden gesleept.

Au fond een zeer merkwaardige zaak, want Meersschaut vroeg – vanuit zijn eigen ervaring – alleen maar respect voor “vuil” werk. Die context verklaart overigens waarom de aanwezige lokale journalisten van De Gentenaar en Het Laatste Nieuws met die uitspraak in eerste instantie niets hebben gedaan. Ze kaderde in een in Gent al vaker gevoerde discussie over de vraag of en wanneer je mensen mag/moet activeren, en met welk werk.

À propos. Guido is de man die heeft voorgesteld om de bezoekers aan de gevangenis in de Nieuwe Wandeling niet langer buiten in de rij te laten staan, in het zicht van iedereen. Een voorstel dat door de Gentse gemeenteraad unaniem is goedgekeurd. Meersschaut is bepaald gevoelig voor schandpalen. Dit terzijde.

De Vlaamse beenhouwers en visboeren zijn intussen geëmancipeerd. Ze hebben goed geboerd (wat van de vorige generaties niet kon worden gezegd), want ze hebben ook hard gewerkt. Hard werken is een belangrijk deel van hun ethos, voor hen is dat een plicht. Niet iedereen ziet dat zo. Ook dat heeft Guido Meersschaut uit eigen ervaring. Ook hij vond geen volk. ‘Ze moesten pertans alliene wille wirke en vriendelijk zaain tegen de mensche. Ik ginge ze tons wel zelve de stiel liere’. Het gevolg was wel dat hij alleen maar die dingen kon doen waarvoor hij mensen vond…

En wat heb IK intussen geleerd? Dat in het hoofd van sommigen de overgrote meerderheid van de Vlamingen in Fermettegem woont, met een SUV voor de deur, en een kabouter op het gazon. Ze delen de samenleving op in ideologisch minder- en meerderwaardigen… Zoals Brassens het zei: ‘c’est immoral et c’est comme ça. Lalala !’