Mijn twee beste vrienden doen het al een hele tijd: als het over Corona gaat, kijken ze geen televisie meer, luisteren niet naar de radio, en de kranten lezen ze nog een klein beetje. Voor hun zielenrust, zeggen ze allebei. Ze hebben namelijk besloten om gelukkig te zijn; omdat dat ook heel gezond is. Zelf kan ik dat niet – het is mijn enige (maar zware verslaving): ik lees, luister, kijk. Ik denk mee, maar uitgerekend dan blijf ik op mijn honger.

Eerder schreven we hier al over de onmiskenbare voordelen van Het Zweedse Model (zie https://doorbraak.be/zweden-model/). Eén voordeel bleef daarbij onvermeld. Maar de Zweedse staatsviroloog heeft het recent zelf aangebracht: hij wou geen lockdown omdat ook angst gevaarlijk is. Dat blijkt; ook bij ons. Ben Weyts een kindermoordenaar noemen, omdat hij de scholen opent, dat kunnen alleen mensen die vergaan van de schrik omdat ze teveel naar de televisie hebben gekeken.

Verlammende angst bestaat. Op het niveau van de anekdote (maar the devil is in the detail). Op een school eisen de mensen die voor de opvang instaan én een masker én een aangezichtsschild én handschoenen én witte schorten. Gevolg: verscheidene, vooral kleinere kinderen willen weg. Van de schrik.

Op macroniveau: niemand wil graag dood. Ook al is dat een zekerheid van 1 op 1: we gaan allemaal dood. En dat is in de 100.000-jarige geschiedenis van de mensheid volstrekt onveranderd gebleven. De dood is geen ziekte, en dat is ook geen probleem. Het is een feit, net omdat er geen  oplossingen zijn. En toch…

Er is bovendien ook zoiets als de relativiteit van de cijfers. Elke Covid 19-dode is er een te veel, maar het kan geen kwaad te onthouden dat de Spaanse Griep 20 miljoen mensen heeft vermoord, in alle leeftijdsgroepen. Lang geleden? De Hongkong-griep 1 miljoen; de Aziatische griep 1,5 miljoen. Het aidsvirus is, sinds we het kennen, maar liefst 32 miljoen mensen fataal geworden. Mensen in de fleur van hun leven. En toch…

En er is nog. Omdat ze al naargelang van de bron teveel verschillen geef ik nu geen cijfers, maar ik kan me redelijkerwijs voorstellen dat het klimaatprobleem wel eens veel meer levens zou kunnen kosten. Toegepast op Vlaanderen is het waterprobleem dat alsmaar duidelijker wordt, misschien wel een groter probleem dan Covid 19. En toch…

En toch hebben we nu zeer zwaar ingegrepen. We hebben collectief beslist dat het ons mag kosten wat het wil. Niet alleen in miljarden euro’s. Het gaat veel verder dan dat. We geven vrijheid op, en we hebben beslist dat onze kinderen en kleinkinderen de rekening gaan betalen. We hebben beslist dat het niet erg is dat met name de maatschappelijk zwaksten op alle mogelijke vlakken de zwaarste prijs betalen. Want we hebben beslist dat gezondheid voorgaat, voor.. alles.

Dit is het moment om wat puntjes op de i te zetten. Op het niveau van de anekdote: ik hou me strikt aan alle voorschriften, doe meer dan moet. Ik volg. Niet omdat ik 67 ben, wel uit burgerplicht. Op macroniveau: de overheid heeft gedaan wat ze dacht dat ze moest doen. Ik steun dat. De mensen hebben ook gedaan wat van hen is gevraagd. En de geschiedenis nadien herschrijven is te gemakkelijk. Maar alles wat gebeurt en beslist is zonder meer top vinden is dat ook.

Want je zou verwachten dat er in de 21ste eeuw zoiets bestaat als een waakzame, alerte, wakkere vierde macht die vragen stelt. Amehoela! Kritiekloos heeft men de panmedicinale macht geïnstalleerd. Wie over mondmaskers wijst op enige inconsequenties is een zagevent, een caracteriel. Andere gedachten worden nauwelijks toegelaten. Vragen worden nauwelijks gesteld, tenzij over de casuïstiek van wat mag of niet mag. Eindeloze herhalingen met hoog emo-gehalte zijn daarvan het gevolg.

En de begeleiders volgen. Ben Weyts is gelukkig te kunnen melden dat ‘we de virologen toch zo ver hebben gekregen’ om een klasje meer te openen. Want het woord van de wetenschap – correctie: één wetenschap – is wet. Experts die ons trouwens hebben wakker geschud met de mededeling dat er mensen sterven. Zeker 85-plussers, naar verluidt.

Weer puntjes op de i. Niemand is er tegen dat iemand van de dood wordt gered, en dat mag ook iemand van 103 zijn. En ja, dat mag zeker iets kosten. Iedereen – ongeacht de leeftijd - heeft recht op de allerbeste verzorging. Ethici die de schijn hebben gewekt dat het nu misschien anders moest zijn, hebben veel schade aangericht. En het zit in het DNA van elke arts om het leven van alle patiënten te redden. Laten we vooral dat zo houden. Maar hoeveel is dat waard?

Is het het waard dat we daardoor uitgerekend kinderen uit de zwakste gezinnen een schoolachterstand laten oplopen die ze naar alle waarschijnlijkheid nooit meer kunnen goed maken? Ook al omdat we hebben beslist dat aan de schoolvakantie niet kan worden geraakt. En voor zover er iets gaat gebeuren in de vakantie, is het -vanzelfsprekend – alleen voor vrijwilligers. De heilige Mattheus heeft ook zijn rechten.

Het is op zich al wraakroepend: de toekomst van kinderen uit pakweg het vierde leerjaar is bijna perfect voorspelbaar; je kijkt gewoon naar de scholingsgraad van de ouders. We maken dat probleem nog groter. Maar geen erg, als we maar gezond zijn!

We hebben ook beslist dat we eerder dan aan de economie aan de mensen moeten denken. Doen we dat? Elk jaar sterven er – het is tegelijk in de geschiedenis het laagste cijfer ooit – 9 miljoen mensen van de honger, waarvan 3 miljoen kinderen. Die sterven niet door een virus, bacteriën of ziekte; ze sterven door een economisch probleem. Health and wealth is in het Engels niet alleen omwille van het rijm een vaste combinatie.

Weer wat puntjes op de i. Alle respect voor de zorgsector. Ik vind dat verplegers en poetspersoneel in ziekenhuizen en wzc’s opslag mogen of zelfs moeten krijgen. De verhouding met wat sommige dokters verdienen is trouwens compleet buitenissig, terwijl ik – voor alle duidelijkheid - vind dat artsen zeer goed moeten worden betaald, maar er zijn limieten van redelijkheid die worden overschreden. Verpleegkundigen hebben trouwens in een niet al te ver verleden ook opslag gekregen; herinner u de Witte Woede. Maar ik herinner mij ook dat de vakbonden toen eisten (en verkregen) dat het voltallige ziekenhuispersoneel opslag kreeg, ook diegenen die in de verste verte nooit met patiënten te maken kregen. In het kader van de gelijkheid…

Maar als ik al die mensen de rug zie keren naar een binnenrijdende Sophie Wilmes, dan vind ik het doodjammer dat ze zich door de socialistische vakbond laten misbruiken. En uiteraard wordt er ook een staking aangekondigd. Omdat Wilmes een opvorderingsbesluit heeft geschreven, en dus doet wat Laurette Onkelinx bij een vorige epidemie ook deed. Et à juste titre! De simpele toepassing van het voorzorgsprincipe. De vakbond is daar tegen. En de hoofdredacteur van een Vlaamse kwaliteitskrant vindt de actie in het Brusselse Sint-Pietersziekenhuis ‘een bemoedigend signaal.’

Niet dat de politiek niets te verwijten valt. De belangrijkste tekortkoming is naar alle waarschijnlijkheid dat men zich laat omringen door adviseurs om goede beslissingen te nemen (zoals het hoort), maar die adviseurs spelen nadien in de buitenwereld de hoofdrol. Maar dan wel zonder enige democratische verantwoordelijkheid. Meer zelfs: valt er al eens een vraag, waarop de nieuwe goden niet meteen kunnen antwoorden, dan ligt de uitweg voor de hand: dat is de verantwoordelijkheid van de politiek. Als nadien toch nog naar een rationele verklaring van beslissing x of y wordt gevraagd, is er nog een vast zinnetje: dat is niet uit te leggen. Versta: die politici, die doen maar wat… Er zijn subtielere manieren om reclame te maken voor anti-politiek en extremisme.

En ja, die politici aanvaarden dat. De meesten van hen geloven niet in God, maar wat ze allemaal zeker weten is dat God een dokter is.