Ik ben bezig met een tournee door Vlaanderen over De Stand van het Land. Vanavond in Turnhout. Ik breng een overzicht van waar we sociaal-economisch staan. En u gelooft me of niet: ik doe dat alsof ik nog journalist was geweest. Elio Di Rupo doet dat nu ook. Gisteren bij Carl Devos in Gent. En het zal u verbazen: op sommige punten zeggen we hetzelfde, maar we formuleren wat anders.

Over staatshervorming bijvoorbeeld. Volgens Di Rupo is de verdienste van zijn Vlinderakkoord dat de communautaire rust is teruggekeerd. Ook wij denken dat stoom aflaten bij dit akkoord de enige ambitie was. Want het bestuur van dit land wordt nóg ingewikkelder, en dus duurder. Onze ambitie is net het omgekeerde: minder complex en goedkoper.

Wel verschillen Elio en ik grondig van mening als het gaat over onze economische gezondheid. Hij wil aantonen dat de symptomen onder controle zijn; ik zeg dat de onderliggende ziekte maar niet genezen geraakt.

Zo hebben we volgens Di Rupo de aangroei van de staatsschuld - de vijfde hoogste van Europa - onder controle. Meer: ‘socialisten zijn kampioen in schuldafbouw’; een uitspraak die van de studenten applaus kreeg. Weten die dat die socialisten dat deden door overheidsinvesteringen terug te schroeven (met 1,7% BBP overheidsinvestering ligt België onder het EU-gemiddelde van 2,3%)? En dat ze kroonjuwelen hebben verpatst (volgens de OESO heeft België het minste overheidsactiva)? En door de lasten op arbeid te verhogen? Die zijn nochtans, gaf Di Rupo zelf toe, onrechtvaardig hoog.

En is het hen ook opgevallen dat Elio letterlijk geen woord heeft gezegd over de vergrijzingskosten? Heeft hij De Perfecte Storm van Peersman en Schoors gelezen? En gelezen dat er weinig landen slechter voorbereid zijn dan België?

Ook op vlak van groei zou volgens Di Rupo het Belgische model navolging verdienen. Is dat zo? Ja, het klopt: Di Rupo volgt Keynes. Tussen 2007 en 2012 zijn de overheidsuitgaven gestegen met 18,1% in reële termen. En de groei? Sinds het aantreden van de federale regering? Was dat 0,1 of 0,2 %?

Geen woord ook bij Di Rupo over de échte bedreigingen van de welvaart: 30% exportaandeel verloren in 20 jaar (we gaan langzaam de berg af), een loonhandicap van 16% (investeringen gaan twee kilometer over de grens), een recordaantal faillissementen (de krant van gisteren). Geen woord over onze lage activiteitsgraad, over het hoogste aantal werklozen in 14 jaar.

Wat een misplaatst chauvinisme overigens door schamper te doen over de Duitse en Nederlandse recepten die wél hun concurrentiekracht bewaken.

De max was de uitspraak ‘hoge belastingen leiden tot meer welvaart’. Die uitspraak is op en top PS. Een impliciet pleidooi voor nog meer bijkomende belasting?

Elio Di Rupo is een buitengewoon charmant mens, en ik zal hem daarom een beetje helpen: als we de belgitude nu eens zouden beperken tot dingen die écht goed zijn? Vincent Kompany, Stromae? En Astrid Bryan. Is er toch iets dat ons blij maakt.

Verschenen in dsAvond op 2 oktober 2013