Dienstmededeling: salut en de kost/kots.

Lezers van Doorbraak weten dat: ik heb mij altijd onverbloemd uitgesproken voor het behoud van België. Ik heb mij altijd gepresenteerd als Vlaming, Vlaams-nationalist én Europeaan, flamingant én ook Belg, en heb altijd gepleit voor een grondige reorganisatie van België. Het heeft mij trouwens nogal wat niet al te vriendelijke mails en boodschappen opgeleverd. Over genen echte, en nooit genen echte geweest. Om dan nog te zwijgen over woorden die eindigen op -ist. En ik heb het niet over orangist; want dat klopt, al jaren. Nee, het meest gebruikte woord begon ook met o en eindigde ook op -ist. Meestal gevolgd door wat van Dale omschrijft als ‘zich op on­eer­lij­ke of dis­cu­ta­be­le wij­ze ver­rij­ken bij de uit­oe­fe­ning van zijn func­tie’.

Maar ik heb mij daar nooit iets van aangetrokken: ik heb als vrijmetselaar geleerd dat er maar één rechter is. En verder onthoud ik uit al die mails: Vlaams-nationaal-politiek-correct, dat bestaat, ook binnen de N-VA.

Maar na wat eind vorige week en in het weekeinde is gebeurd, kom ik, zonder deemoed, tot het besef: c’est fini. Sire, désolé, mais la Belgique n’existe plus. Et les Flamands n’y sont pour rien. Laten we dus in de komende paar jaar dwingend en dringend op zoek gaan naar een creatieve oplossing waar in noord en zuid zo weinig mogelijk mensen zo weinig mogelijk van afzien, maar we gaan wel scheiden. Ik alvast ga België, als redelijke oplossing in het belang van iedereen, niet meer verdedigen.

Zaterdag was ik van plan een stukje te schrijven over Jean-Marie Dedecker: ik wou hem een lap geven van hier tot in Middelkerke (dat is volgens Google Maps 9593 km), omdat hij in De Morgen van het weekend de Coronabedreiging totaal minimaliseerde. Dwars zijn, het heeft wel iets. Maar domdwaas-dwars: dat is killing, hier helaas in vele betekenissen.

Maar de dwaasheid van Jean-Marie is overtroffen door nog veel meer en veel grotere dwaasheid. Ik hoef u de gebeurtenissen van het weekeinde niet op te sommen. De reconstructie die Dieter Dujardin heeft gemaakt voor De Tijd is verplichte lectuur.

En ook de woorden in de Vlaamse kranten liegen er niet om: verraad, dolk, woordbreuk, … Met als resultaat dat de  minderheidsregering in lopende zaken van de (overigens niet onverstandige en in Vlaanderen wat onderschatte) Sophie Wilmes een plenipotentiaire, zeg maar ‘gewone’ regering wordt die haar bestaan enkel te danken zal hebben aan een zeer giftige en dodelijke cocktail: én de Corona-pandemie, én de ideologische verblinding-verdwazing van de PS (annex FGTB en Ecolo) én de kennelijk onuitroeibare neiging tot collaboratie van de liberale partijen aan beide zijden van de taalgrens.

Laat ik met dat laatste beginnen, en er niet teveel woorden aan verspillen, wetend dat een beeld meer zegt dan duizend woorden.

Hoe fout kan je zijn! En het heeft er in se niets mee te maken, maar toch: meneer Rutten die een lockdown-feestje organiseert in Aarschot omdat er nu eenmaal veel flessen rosé waren ingekocht, het blijkt bij nader toezien een zeer krachtige metafoor voor de business van mevrouw Rutten. En the devil is in the details: Almaci, die enthousiast staat te wuiven. Hoe beduidend toch ! Zelfs iemand met een oneindige verbeelding, had dit beeld nooit kunnen verzinnen. Dat is het geniale In de Gloria, in de salons van de Wetstraat. Maar passons!

Want, lieve vrienden, Wilmes II zal allicht wel het vertrouwen krijgen van de Kamer, maar dat zal nooit werken. Ik geef het u op een blaadje: er komen eindeloze discussies over wat Corona is en niet-Corona. Discussies waar niemand mee gebaat is, zeker ons economisch weefsel niet. Natuurlijk gaat die regering medisch-sanitair doen wat moet: dat deed ze al, overigens in éénklank met de regeringen van alle regio’s. Maar de kat zal op de koord komen als het over de economie gaat: steun aan bedrijven zal onder invloed van een door de PTB opgejaagde PS moeten gecompenseerd worden door zogeheten sociale maatregelen, die de financiële put die al groot is en onvermijdelijk door Corona nog groter wordt, tot een immens gat zal omvormen. Een gat waaraan onze kinderen en kleinkinderen levenslang zullen betalen. En u weet wie in België die belasting betaalt…

Surrealistisch, zei gisterenmorgen een grondwetspecialiste op de radio. Volmachten voor een regering met amper een derde van de Kamerzetels. Tja.. Dat klopt natuurlijk. Bedrog, schrijft de politicoloog Carl Devos. Het is een verschrikkelijk hard woord, maar het klopt. Het is bovendien een fuik zo groot als een huis voor de cd&v: dat is Vivaldi via de achterdeur. En die arme Egbert Lachaert: zelfs als hij wint, gaat hij hard verliezen. En dat dus allemaal omdat zelfs in deze kritieke omstandigheden gebleken is dat men én rond de grootste (én rond de tweede grootste) partij van Vlaanderen de aanleg van een cordon belangrijker acht dan een zo breed mogelijk democratisch gedragen adequaat antwoord op deze alsnog onvoorstelbare crisis.

Voor de liefhebbers onder u: luister eens naar de eertse 32 seconden van Winston Churchill’s heel bekende Blood, toil, tears and sweat toespraak bij het begin van de oorlog: er was een regering, mét een meerderheid, maar it was the evident will of Parliament and the nation dat, gezien de omstandigheden, alle partijen in de regering zouden zitten. Wat ook geschiedde.

Bij ons doet men net het omgekeerde. Een minderheidsregering is adequater dan een noodregering. De evidente wil van de natie is bij ons die van de grootste partij binnen de minderheid. En collaborateurs die denken zelf beter te worden van… Het is zo oud als de straat. Maar het is daarom niet minder verwerpelijk.

In 2024 zal allicht opnieuw de noodtoestand worden uitgeroepen. En naar alle waarschijnlijkheid zal daar geen virus aan te pas komen.  


Eerder

Leve de werkelijkheid

Het was een opvallend moment. Geert Wilders in debat met Rob Jetten, boegbeeld van het links-liberale D66. Wilders heeft nagetrokken dat Jetten, minister van Klimaat in het demissionaire kabinet Ru...

Lees het hele artikel

Nieuw Sociaal Contract

Ik heb het vele keren gedaan voor de VRT: verkiezingsprogramma’s maken. Het eerste was de vinger op de zere plek leggen, proberen te bepalen waar de verkiezingen over gingen. Wanneer je dat doorhad...

Lees het hele artikel

Een uphill battle

Het is zo ver: Doorbraak zit al een kleine week in een nieuw jasje. Er is een vaste ploeg die beslagen op het ijs staat, er zijn ook nieuwe mensen die voor Doorbraak schrijven. Het is tijd voor de ...

Lees het hele artikel

Raar, en het doet zeer

Ik kreeg het van jongs af aan ingelepeld. Toen ik nog maar nauwelijks kon lezen zag ik het in verschillende talen op de toren staan: Nooit meer oorlog. Het is lange jaren meegegaan. Het werd een L...

Lees het hele artikel