Ik schat hem halfweg de 70, maar hij is kwiek: hij gaat drie keer per week joggen, heeft een drukke, overvolle agenda; hij klaagt alleen over het feit dat hij niet meer kan lezen zonder bril. Hij is zeer geëngageerd, in de lokale CD&V. Hij heeft nooit een mandaat gehad, nooit op een lijst gestaan, maar hij is overal actief. In cultuurverenigingen, in het welzijnswerk als bestuurder van een paar vzw’s én als vrijwilliger, hij werkt mee als er feesten worden georganiseerd. Zijn vrouw gaat vier halve dagen per week wandelen met mensen in een rolstoel, en hij is… overal. Bezig met ons kostbaar weefsel.

Hij heeft een abonnement op de Gazet van Antwerpen. In de streek de meest gelezen krant vanwege veel lokaal nieuws. Maar hij spendeert ook behoorlijk wat tijd op allerlei nieuwssites. Hij leest flink wat dingen die hem niet bevallen, zegt hij, maar hij moppert daar niet over. Hij kijkt ook nog behoorlijk veel televisie, zegt dat hij daar toch nog altijd veel uit leert, maar ook het zijne van denkt.

Tot voor kort ging hij ook wekelijks ter kerke. Maar hij is afgehaakt sinds men door Corona ook voor de mis een plaats moet reserveren. Hij is al wel veel langer zijn geloof verloren, maar hij noemt zich – met overtuiging, zegt hij - een christenmens. En de katholieke traditie – waarover hij heel kritisch kan zijn – is voor hem een warme deken.

Op zijn achttiende is hij willens nillens gestopt met studeren, maar hij heeft zich in het bedrijf waar hij is begonnen en nooit meer is weggegaan, opgewerkt tot de subtop. Hij weet er nog altijd alles over. Het is immers zíjn bedrijf, ook al behoort het intussen tot een uit de kluiten gewassen multinational.

Hij heeft de partijvoorzitter gemaild, vertelt hij mij. Om te zeggen dat dit niet goed is. (Een christendemocraat neemt het woord slecht zelden in de mond.) Vivaldi dus. Dat is niet goed, zegt hij, omdat Vivaldi staat voor van alles wat wij niet zijn. Dat is onnatuurlijk, dat klopt niet, dat voelt niet goed, zegt hij ook. Ik ben er ook zeker van dat ze ons gaan bedriegen.

Als ik hem zeg dat over Vivaldi nog maar weinig is geweten, er is alleen een vage nota, we weten niet eens wie premier wordt, het wordt misschien toch een CD&V’er, dan onderbreekt hij mij. Dat wordt het einde van onze partij, zegt hij iets luider, en dat verdienen wij niet. De Vlamingen – hij wordt voor de eerste keer zelfs licht emotioneel – pikken dat niet meer, de Vlamingen worden ook almaar Vlaamser. Ook bij ons.

Neen, dat is niet alleen zijn mening. Dat is iets – de taal van CD&V’ers is geheel eigen – wat bij ons breed gedragen wordt. De CD&V is in de gemeente al jaren de grootste partij, en hij wil dat dat zo blijft. Het klopt, zegt hij, ook bij ons leeft het idee om als Vivaldi er is niet langer op te komen als CD&V. Maar dat is een nood-scenario. Omdat het niet anders kan.

Neen, van het Vlaams Belang moet hij volstrekt niets weten. Dat is niet menselijk, zegt hij. En hij heeft vorige donderdag Villa Politica gekeken, en hij vindt ook de N-VA geen waardigheid hebben. Dat is jammer, zegt hij. Roepen, tieren en zelfs vloeken, dat heeft geen stijl. Je zal me niet kwalijk nemen dat ik je dat zeg, zegt hij, dat is ook niet persoonlijk, maar wij willen dat niet, dat zijn wij niet. Ik vind dat eigenlijk ook heel on-Vlaams.

Wat hierboven staat is een ei zo na letterlijke weergave van een gesprek in een Kempisch café. Het werpt een ander licht op de discussie over de Vlaamse meerderheid. Dat is geen kwestie van x zetels tekort. Het is, heb ik begrepen, een gevoel, een overtuiging: de mening van het grote Vlaamse gematigde centrum. Met maar één conclusie: niemand is goed bezig.

Ik ga het hem niet vragen, maar ik denk nu al een hele ochtend: wat zou die daar nu van vinden? Van die hele rel over George-Louis Bouchez? Hij zal ongetwijfeld gelezen hebben hoe die ook de CD&V afpoeiert. Als het abortusvoorstel in de Kamer aan de orde komt, krijgt het een meerderheid, weet iedereen. En GLB heeft ook laten weten dat men zich over institutionele hervormingen geen illusies moet maken.

We moeten met zijn allen wat meer op café gaan. De herverkaveling van het politieke landschap moet daar beginnen.