Johan Sanctorum is een collega, maar ook collega’s kunnen uit hun nek kletsen. En wie kaatst moet, sportief als we allemaal zijn, de bal verwachten. En ja, ik weet het, er is overal elders ook veel lulkoek. Ik lees elke dag vijf kranten, luister radio, kijk tv, en ik verzeker u: in al deze media wordt nogal wat afgezeverd.

Maar uitgerekend op Doorbraak verwacht ik iets anders. Namelijk mensen die weten waarover ze het hebben. Al was het maar omdat ze zelf nadenken, zelf kritisch zijn. Napraten moet Doorbraak overlaten aan de media, die grote echoput.

Kopiëren

Het grootste gevaar voor kwaliteitsjournalistiek is framing. Als de eenzijdige, gekleurde of zelfs ronduit leugenachtige berichtgeving over een bepaald onderwerp maar vaak genoeg herhaald wordt, gaan we die uit mentale vermoeidheid na een tijd vanzelf geloven. Goede journalistiek probeert juist dat te doorbreken. Van Doorbraak zou je willen kunnen zeggen dat het die framing oftewel leugenachtigheid doorbreekt.

Maar Sanctorum, die vorige week schreef over mijn meningsverschil met de Kamer, neemt alle gekakel over mij gretig over. Hij dwingt me bijgevolg te antwoorden.

Frame 1

Geachte heer Sanctorum, ik heb net zoveel met de wet Wijninckx te maken als u: niets namelijk.  Ik heb, net zoals u, helaas niet genoeg pensioen om voor aftopping ervan in aanmerking te komen. Ik ontvang dus niets boven de gewone 100 procent, en al helemaal niets boven de 120 procent. Ik heb gewerkt tot bijna 67, maar kennelijk niet helemaal in de juiste statuten.

Die inderdaad bestaande parlementaire ‘uitzondering’ op de wet Wijninckx waarover u schrijft dateert – u moet echt uw huiswerk leren maken – niet van 2013 maar van 2004. En die uitzondering bestaat vandaag nog altijd. De verschillende parlementen hebben er wel over getoeterd, maar ze hebben er vooralsnog niets aan gedaan.

Toen, in 2004, heeft – zie Kamerdocument DOC 51 0357/002 – minister Frank Vandenbroucke een amendement ingediend om die 120 procent-uitzondering ook toe te passen op parlementsleden, en niet alleen op hoge ambtenaren. Dat amendement is unaniem aangenomen. En dat het parlement wetten die het zelf heeft goedgekeurd respecteert, lijkt mij niet echt groot nieuws. Het omgekeerde zou dat wel zijn.

Frame 2

En dan uw verhaal over de vergadering van juli 2013, waar en stoemelings voor parlementsleden een afwijking op het plafond Wijninckx zou zijn bedongen. Zoals hierboven verklaard is die afwijking bijna tien jaar ouder… Maar de kinderlijke manier waarop u het PvdA-frame over die vergadering overneemt is bijna aandoenlijk. Ik wist niet dat u een crypto-communist was.

Het gaat om een vergadering waarover naar verluidt geen documenten bestaan, en als ze al hebben bestaan zijn ze verdwenen, met uitzondering dus van dat handgeschreven kattenbelletje waarvan een kopie bij uw stuk is afgebeeld. Zoiets alleen al moet bij een kritische waarnemer alarmsignalen laten afgaan. Een vergadering zonder verslag, zonder agenda, zonder uitnodiging… Ik heb elders al eens duidelijk gemaakt dat die vergadering om diverse redenen niet kan hebben plaatsgevonden. (Zie https://siegfriedbracke.be/nl/ongehoorde-meningen/een-paar-opmerkingen.) Alleen voor de PvdA volstond dat kattenbelletje als corpus delicti. Opmerkelijk genoeg ook voor u.

Frame 3

Er is nog een framing die u met groot gemak nababbelt. Het idee van de pensioenbonus. Wat de erevoorzitters van de Kamer krijgen – en het is toegestaan dat onsympathiek of zelfs immoreel te vinden – heeft niets te maken met hun pensioen. Erevoorzitters kunnen die immers krijgen als ze nog niet eens pensioengerechtigd zijn. Het is een afscheidspremie, een ontslagvergoeding. Dat het geen pensioen is moge ook blijken uit iets anders: een pensioen loopt altijd tot de dood. Altijd. Dat is een wezenskenmerk. Hier ontbreekt dat. In mijn geval loopt die bonus tot 2029, en het is niet uitgesloten dat ik nadien nog leef. Geachte heer Sanctorum, enige technische kennis van zaken is u vreemd, maar u moet het nut daarvan echt eens overwegen.

Positie en rol

U zou mijns inziens ook het inzicht moeten zien te verwerven dat er een onderscheid bestaat tussen posities en rollen. Ik ben geen politicus meer. Ik had statutair nog tot mei volgend jaar in het partijbestuur en de partijraad van de N-VA kunnen zitten. Maar ik heb dat willens en wetens afgewezen. Ik ben zeer geporteerd voor het Nederlandse model waarbij je na de politiek ook nog een ander leven kunt hebben. Los van partij en politiek.

Ja, ik betreur het gebrouilleerd te zijn geraakt met de partij waarvan ik veel gekregen heb, maar waaraan ik ook veel gegeven heb. Los daarvan: wanneer ik Peter De Roover op tv hoor zeggen dat hij van de kwestie niets afwist, maar dat hij wel ‘van verbijstering van zijn stoel is gevallen’, en ik ontdek nadien dat hij bij de vergadering waarop de onnoemelijke feiten zijn aan het licht gebracht, niet eens aanwezig was, gaat er mij een licht op. Dat hebt u met De Roover gemeen: U mist nogal vaak de kans om te zwijgen. Het is het droeve lot van grenzeloze ijdeltuiten.

Om maar te zeggen : ik ben als ex-politicus niet verantwoordelijk voor het ‘toch al flink gehavende imago van de politieke klasse’, zoals u het krachtdadig formuleert. Als die klasse vindt dat ze zich zonder veel nadenken en zelfs zonder kennis van zaken moet laten meeslepen in een spel tussen gefrustreerde ambtenaren, een onbekwame Kamervoorzitster en de PvdA, dan is dat hun keuze. Is het u niet opgevallen hoe ze in het begin van niets wisten, maar nog geen week later allemaal hun kennis van zaken kwamen demonstreren?

Een godsgeschenk

En dus, geachte collega, wist ik maar al te goed dat gerechtelijke actie tegen de PvdA voor die partij een godsgeschenk ging worden. Maar is dat mijn probleem? Nee toch?

Ik kan u trouwens in alle vertrouwelijkheid melden dat de dingen soms raar kunnen lopen. Nee, ik heb op dit moment de perceptie niet mee (ze kan me gestolen worden), maar niets is wat je zou denken. Als zestig mensen mij op dit moment een graaier vinden, dan vinden veertig anderen dat ik gelijk heb, veelal omdat ze zo kwaad zijn op de politieke klasse. Hier is tenminste iemand, zeggen ze, die tegen die bende neen durft te zeggen.

Ik ben wel erg gesteld op goede manieren en correcte informatie. Zowel in de communicatie van politieke partijen als in reclamecampagnes van commerciële spelers. En in wat op Doorbraak staat natuurlijk. Ik vind niet dat ik Peter De Roover of Johan Sanctorum kan beschuldigen van allerlei gore misdrijven met als excuus dat het om een – ik citeer uw column - ‘ludieke promo-actie’ gaat. Ik kan niet zeggen dat Peter De Roover een pedofiele schuinsmarcheerder is met een gigantisch alcoholprobleem en losse handjes – ik verzin maar iets – en er dan als excuus aan toevoegen dat die bewering niet meer is dan een politieke actie. Maar dat soort onzin verkondigen Peter De Roover en u wel.

Het Nieuwsblad mag campagne voeren om meer kranten te verkopen. De PvdA mag via een actie mailadressen verzamelen (om er nadien propaganda in te droppen?). Maar ook in de werelden van reclame en politiek moeten de algemene wetten gerespecteerd.

Geachte heer Sanctorum, ik heb alle vertrouwen in de rechters. Ik constateer overigens dat de PvdA op zijn diefkes de graai-foto die bij uw tekst staat afgebeeld heeft verwijderd en vervangen door een ‘neutraler’ plaatje. Het zijn gedreven strijders, de Amadezen, maar ze zijn ook niet helemaal gek.

En nee, ik intimideer niemand – wie denkt u trouwens dat ik ben dat ik mensen zou kunnen intimideren? Ook met censuur heeft mijn aanpak niets te maken – dat zou u moeten weten: censuur is vooraf. Ik klaag een half jaar na de feiten. Ik heb, anders dan u gewend bent, heel lang nagedacht.

Uw laatste zin vind ik wel zeer de moeite waard. Ik citeer hem: ‘Maar wie ben ik?’ Ik zou het ook niet weten. Maar wat ik wel weet is dat uw stukje probleemloos zou kunnen worden gepubliceerd in De Standaard of Het Nieuwsblad. Waardoor ik wat u betreft toch nog kan eindigen met goed nieuws.    

Doorbraak, 26 september 2023